Dag 1 van Ter Apel naar Newcastle upon Tyne

“Heb je de gehaktballetjes ook?”
De vraag van Wolter’s moeder toen we even doei kwamen zeggen voor vertrek. Natuurlijk waren we de gehaktballetjes vergeten, ondanks dat we er nog zo goed aan gedacht hadden…
Helaas betekende dit dat we eerst weer terug moesten naar huis voordat we onze reis naar IJmuiden konden starten. Een kwartier later, mét balletjes een een goed humeur zitten we op de snelweg richting IJmuiden. De reis zelf was niet heel bijzonder, erg druk, dat dan weer wel. Om 11 uur zijn we vertrokken uit Ter Apel, met de geschatte tijd van aankomst in IJmuiden om half 2. Uiteindelijk is dit iets voor 2 uur geworden vanwege meerdere files. Eenmaal aangekomen in IJmuiden begon het wachten, we konden netjes aansluiten met onze auto voor de check in, en dit begon om 10 over 2, toen de check-in open ging ook te rollen.

Helaas waren er ook een stuk of 3 auto’s die letterlijk geparkeerd stonden. De auto was uit, en de mensen verdwenen. Helaas betekende dit voor ons dat wij ons eigenlijk in moesten voegen in een van de andere 2 rijen omdat wij in de middelste rij stonden konden we er simpelweg niet omheen. Wij Nederlanders worden vaak geprezen dat we ons zo gemakkelijk aanpassen en meegaand zijn. Dit geldt blijkbaar niet voor sommige vakantiegangers. Zij zijn immers op vakantie toch, laat andere mensen zich maar eens aan hun aanpassen voor de verandering, of het nou kan of niet. Dit gelde ook voor de (oudere) mensen in de auto naast ons, de vrouw stapt uit om een foto te maken van de boot, dus wij willen in gaan voegen omdat we gewoon niet zomaar met onze auto over de auto voor ons kunnen springen… Dit vonden deze mensen ‘niet normaal’ en sjeesden de auto er zo voor. Het ging net goed. Een paar boze blikken en gebaren en voornamelijk een heel hoop gescheld later komen gelukkig de Duitse mensen van de stilstaande auto voor ons er aan, sjokken. ook deze mensen leefden op dat moment onder het motto “ja maar we zijn op vakantie.” Ja, wij ook. Net zoals de rest van de mensen in deze rijen. Omdat er maar 3 poorten waren voor check-in betekende dit een hoop gewacht. Wat vonden we het dan ook grappig toen de oude mensen van net langer moesten wachten omdat ze niet naar de verkeersregelaar wilden luisteren.

Eenmaal door de check-in en langs de Marechaussee dachten we dat we aan boord van het schip mochten. dit viel even vies tegen… Om half 3 stonden we, samen met nog 100 auto’s te wachten tot het moment dat we aan boord zouden mogen. Dit zou niet eerder dan 16.00 uur worden werd gezegd door een verkeersregelaar. Gelukkig was het lekker weer en konden we een frisse neus halen, de beentjes strekken en even fatsoenlijk een broodje eten. Het aan boord gaan zelf was best wel leuk en apart, per verdieping werden er stukken omhoog getakeld wanneer er genoeg auto’s op zouden staan. Dit betekende een stukje hellingproef. Dit hele gebeuren van aan boord komen duurde slechts 10 minuutjes, waarna we onze bagage voor de nacht konden pakken en naar onze hut konden gaan. Eindelijk even lekker liggen.

Na het lange wachten hadden we wel zin in een welverdiend drankje, Wolter kon eindelijk weer het lekkere Australische bier, Fosters, drinken - wat in Nederland niet meer te verkrijgen is, maar in de UK volop - en voor mij een lekkere ijsthee, even iets dorstlessend. Vanwege het mooie weer zijn we op het topdek, bij de mermaid bar gaan zitten, genietend van het mooie weer en het uitzicht op de laatste auto’s en motors die aan boord gingen van het schip. Onze dag hebben we afgesloten met een heerlijk stuk vlees en een drankje in het steak-restaurant aan boord. Na een drukke en plezierige dag was het tijd om lekker te gaan slapen, morgen hebben we immers een grote tocht met de auto op de planning. Aangezien het verkeer in Engeland links rijdt, en je daarom extra alert moet zijn, leek het ons handig om extra uitgerust hiervoor te zijn. Welterusten!